تفسیر به رأی

می‌توان گفت پس از عصر نزول از یک سو با رحلت پیامبر اکرم و بی‌مهری جامعه اسلامی به اهل بیت پیامبر صلی الله علیه وآله که به کتاب الهی و اسرار آن آگاهی داشتند، مرجعی محوری و مورد اتفاق برای حل شبهات و پرسش‌های قرآنی مطرح نبود و طبعاً راه تفسیر به رأی باز شد. از سوی دیگر، فاصله زمانی مردم از عصر نزول و ناآشنایی با قراین و فضای نزول آیات، امکان تفسیر انحرافی و ناپسند را فراهم می‌ساخت. از سوی سوم، اختلافات مذهبی و تعصّبات فرقه‌ای که پس از پیامبر پدید آمد، زمینه بیشتری برای تفسیر به رأی ایجاد کرد که در پی آن، اصحاب هر فرقه در پی توجیه آرا و عقاید خود با آیات قرآن و سازگار کردن آن دو با یکدیگر برآمدند و نهایتاً، مواجهه جامعه اسلامی با افکار و ایده‌های گوناگون، اوضاع تازه و احساس نیازهای نوظهور و ناتوانی از حل آن‌ها راه تفسیر به رأی را هموار ساخت.

عامل اخیر، در طول تاریخ اندیشه اسلامی، باعث بروز جنبه‌های مختلفی از تفسیر به رأی شده است که در عصر اخیر، انحرافی‌ترین و در عین حال فریبنده‌ترین شیوه در تفسیر و فهم قرآن پیشنهاد و توصیه شده است؛ برخی نظریه پردازان با تأثر از مبانی فلسفی و کلامی جدید در باب زبان دین و قواعد فهم متون (هرمنوتیک) و یأس کامل از نیل به تفسیر صحیح از راه‌های مقدس دینی و در عین حال، وجود پرسش‌های فراوان عصری، پیشنهاد می‌کنند که مفسّران، علوم و اندیشه‌های بیرون دینی را پیشاپیش اتخاذ کنند و از زاویه بینش‌ها و انتظارات و طرز تلقی‌های حاصل شده، دین و قرآن را بفهمند. صاحبان این رویکرد، همه فهم‌ها و تفاسیر محصول این روش را معتبر می‌شمارند و صرفاً فهم غیر روشمند و سطحی قرآن را تفسیر به رأی و نکوهیده می‌دانند.

بر اثر عوامل فوق، تفسیر به رأی در حوزه‌های فکری خاصی رخ نمود که هر یک به گونه‌ای قرآن را دستاویز گرایش‌های فکری خود کرد. در رأس این جریانات می‌توان از پیدایش خوارج، معتزله، اشاعره و باطنیه یاد کرد. وجه مشترک این جریانات، تأویل ناپسند و بی‌اساس آیات متشابه است.

و چندین مقاله در این باره از جمله:

• التفسیر بالرأی، تاریخه، حدوده المشروعة و رأی الشیخ الطوسی فیه به قلم سید جعفر شهیدی؛
• پژوهشی در روایات نکوهشگر تفسیر به رأی با تأکید بر دیدگاه علامه طباطبایی و امام خمینی (قدس سره) به قلم محمدتقی دیاری؛
• نقد و بررسی استدلال اهل سنت به آیات قرآن در اثبات اجتهاد به رأی تألیف محمد ابراهیم جناتی؛
• معنی تفسیر به رأی قرآن از دیدگاه مقدس اردبیلی (قدس سره) اثر سید محمد علی ایازی؛
• نگاهی به مسأله تفسیر به رأی از بهاءالدین خرمشاهی؛
• تفسیر به رأی از منظر روایات نوشته محمد اسعدی.

مجموع روایات از طریق شیعه، به حدود ۱۵ و از طریق عامه به ۵ می‌رسد که سه روایت به ابن عباس و یکی به جندب بن عبداللّه و روایت پنجم هم به ابوهریره یا سعد ختم می‌شود. روایات شیعی نیز گرچه فراوان‌اند، برخی از آن‌ها، مرسل و ضعیف است و چه بسا بتوان ادعا کرد که به جز سخنان امیرمؤمنان علیه‌السلام که در نهج البلاغه آمده و اعتبار و حجیت آن‌ها از راه‌های گوناگون از جمله اتقان و قوت مضمون و دیگر قراین و شواهد تاریخی و نیز اعتماد به گردآورنده آن ثابت است ـ تنها روایت معتبر از نظر سندی، حدیثی قدسی است که صدوق به سند خود از امام رضا علیه‌السلام نقل کرده و همگی راویان آن توثیق شده‌اند، با این حال برخی محدثان و محققان درباره روایات یاد شده، ادعای تواتر کرده‌اند. ظاهراً این تواتر مستندی ندارد و روایات از حد استفاضه فراتر نمی‌روند، مگر اینکه به سبب یکنواختی مضمون آن‌ها، ادعای تواتر معنوی بلکه تواتر اجمالی شود.

گفتنی است که با توجه به همگونی مضامین این روایات و نقل از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و امامان معصوم علیهم السلام می‌توان ضعف سندی برخی روایات را از طریق صحت مضمون دیگر روایات، جبران کرد، بنابراین، اطمینان و وثوق نوعی به صدور این روایات فی الجمله از معصومان علیهم السلام حاصل است.

• نیز از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله نقل می‌کند که از سه چیز از جمله تأویل ناروای قرآن بر امت خود اظهار نگرانی می‌کند.
• بر پایه روایتی دیگر، بیشترین نگرانی آن حضرت معنا کردن نابجای قرآن است.
• امام علی علیه‌السلام در پاسخ شخصی که مدّعی وجود تناقض در قرآن بود او را از تفسیر قرآن به رأی خود برحذر داشت، چرا که بسا آیه‌ای در ظاهر به کلام بشری شباهت داشته باشد؛ ولی معنا و مقصود آن با کلام بشر شباهت نداشته باشد.
• بر پایه نقلی، امام صادق علیه‌السلام فرمودند: اهل بصره در نامه‌ای به امام حسین علیه‌السلام معنای «‌صمد‌» را خواستند و امام در پاسخ با استناد به حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه وآله آنان را از جدال بدون علم و آگاهی درباره قرآن برحذر داشتند.
• به نقل کلینی قتادة بن دعامه به محضر امام باقر علیه‌السلام وارد شد. امام علیه‌السلام فرمود:‌ای قتاده!... به من گزارش شده که تو قرآن را تفسیر می‌کنی. گفت: آری. حضرت در ضمن سخنان خود فرمود: وای بر تو! اگر قرآن را از پیش خود تفسیر کرده‌ای که خود و دیگران را هلاک کرده‌ای....
• از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که هرکس قرآن را به رأی خود تفسیر کند حتی اگر به نتیجه درستی نیز برسد مأجور نیست.
• امام صادق علیه‌السلام در سخنی دیگر، تفسیر به رأی آیات کتاب خدا را کفر می‌شمرد.
• از امام رضا علیه‌السلام نیز نقل شده که آن حضرت علی بن محمدبن الجهم را از تأویل کتاب خدا با رأی خود برحذر داشت، چرا که تأویل آن را جز خدا و راسخان در علم نمی‌دانند.

• هر فرد با وضو که قرآن را به رأی خود تفسیر کند، وضویش را اعاده کند.
• کسی که در کتاب خداوند به رأی خود سخنی بگوید و به نتیجه درستی هم برسد، خطاکار است.

بر پایه این روایات می‌توان برخی از آیات قرآنی را نیز در شمار نصوص نکوهش کننده تفسیر به رأی دانست مانند :

• آیه ۱۶۹ بقره و آیه ۳۶ اسراء که انسان را از پیروی آنچه بدان علم ندارد نهی کرده است؛
• آیه ۷ صفّ که کسانی را که بر خدا افترا می‌بندند ظالم‌ترین افراد معرفی کرده است؛
• آیه ۶۸ انعام که رسول و مردم را به رویگردانی از یاوه گویان درباره آیات خدا امر می‌کند: واِذَا رَاَیتَ الَّذینَ یخوضونَ فی ءَایـتِنا فَاَعرِض عَنهُم حَتّی یخوضوا فی حَدیث غَیرِه. در حدیثی از امام باقر علیه‌السلام آمده است که مراد از «‌یخوضونَ فی ءَایـتِنا‌» کلام درباره خدا و جدال در قرآن است و شامل افسانه سازان و داستان سرایان هم می‌شود.

در اینجا گزارشی از این آراء بیان می‌شود:

1. طبری (م. ۳۱۰ق) با توجه به اخبار وارده، تأویل آن دسته از آیات قرآنی را که بدون اسناد به بیان رسول خدا صلی الله علیه وآله یا راهنمایی آن حضرت نمی‌توان شناخت، ناروا شمرده، آن را مصداق تفسیر به رأی تلقی کرده است. سخن چنین کسی توأم با یقین و علم قطعی نیست، بلکه بر گمان و حدس مبتنی است و از این رو بر اساس کلام الهی (اعراف/۳۳) حرام شمرده شده است.
2. ابن انباری (م. ۳۲۸ق) بر این باور بوده است که مراد از روایت ابن عباس کسی است که درباره قرآن چیزی بگوید که می‌داند حق غیر از آن است و نیز مراد از «‌رأی‌» را در روایت جندب آرای شخصی دانسته است، بنابراین، کسی که درباره آیات قرآن نظری مطابق میل خود بدهد، بدون آنکه آن را از ائمه پیشین گرفته باشد، حتی اگر به نتیجه درستی برسد، به خطا رفته است.
3. راغب اصفهانی (م. ۵۰۲ق) بر این باور است که تفسیر کسی که علوم ده گانه (لغت، اشتقاق، نحو، قرائات، اخبار، سنن، اصول فقه، فقه، کلام و موهبت) را بشناسد، از جرگه تفسیر به رأی خارج می‌شود.
4. به گفته ابن عطیه (م. ۵۴۶ق) کسی که بدون توجه به نظر دانشمندان و به کارگیری قواعد علمی نظیر نحو و لغت و اصول، قرآن را تفسیر کند، آن را به رأی خود تفسیر کرده است.
5. قرطبی (م. ۶۷۱ق) پس از برشمردن آرای گوناگون و ارزیابی آن‌ها، تفسیر به رأی را در دو مصداق منحصر دانسته است:
   • شخص، قرآن را بر طبق میل و عقیده خود تفسیر کند.
   • مفسر بدون آگاهی از احادیث مربوط به غرایب قرآن و دیگر دانش‌های مورد نیاز به تفسیر قرآن بپردازد.
6. سیوطی (م. ۹۱۱ق) از ابن النقیب بلخی (م. ۶۹۸ق) ۵ قول را درباره تفسیر به رأی یادآور می‌شود:
   • تفسیر بدون آگاهی از دانش هایی که تفسیر با آن‌ها رواست؛
   • تفسیر آیات متشابه که جز خداوند کسی تفسیر آن‌ها را نمی‌داند؛
   • تفسیری که برای اثبات مذاهب فاسده به کار رود؛
   • تفسیر مراد الهی به نحو قطع و بدون دلیل؛
   • تفسیر با استحسان و هوای نفس.
7. ابن عاشور (م. ۱۳۹۳ق) در مقام بیان مفهوم تفسیر به رأی و روا بودن تفسیر غیر مأثور در پاسخ به شبهه‌ای که از روایات ناهی از تفسیر به رأی ناشی می‌شود، یکی از ۵ وجه را احتمال می‌دهد:
   • مراد از «‌رأی »، هر گونه سخنی باشد که بدون توجه به ادله و قواعد زبان عربی و مقاصد شریعت گفته شده باشد.
   • مفسر بدون تدبر شایسته در قرآن و بدون احاطه علمی به همه جوانب آیه، بر اساس رأی خود به تفسیر بپردازد.
   • بر اساس گرایش‌های فرقه‌ای و مذهبی، قرآن را مطابق رأی و عقیده خود تأویل کند.
   • قرآن را به گونه‌ای تفسیر کند که مقتضای الفاظ قرآنی و در حد مدلول استعمالی است، به گمان این که مراد واقعی و جدّی همان است.
   • مراد توجه دادن مفسر به این مطلب مهم است که در تدبر و تأویل قرآن کریم اهل احتیاط و دقت و تقوا باشد و هرگز شتابزده اقدام نکند.
   • از دانشمندان شیعه، شیخ مفید (م. ۴۱۳ق) تفسیر و تأویل کتاب الهی (قرآن) را بر اساس عقاید شخصیت‌ها و هواهای نفسانی و نیز بدون علم، ناروا شمرده و دیگران را از پیامدهای سوء آن برحذر داشته است.
   • فیض کاشانی (م. ۱۰۹۱ق) در تبیین روایات یاد شده، دو معنا را یادآور شده که احتمالا بیان وی برگرفته از سخن غزالی باشد.
   • برخی از صاحب نظران معاصر، ضمن تصویر اعمال رأی در قرآن به سه شکل (اخذ به ظهور عرفی و اجتهاد نوعی که برای عموم قابل برداشت است، اخذ به برداشت شخصی مفسر به نحو احتمال، اخذ به برداشت شخصی به نحو قطع) گفته‌اند که مسلماً اخبار شامل قسم نخست نمی‌شود، زیرا لازم آن، تعطیل کتاب الهی است. قسم دوم نیز مشمول تفسیر به رأی ممنوع نیست، زیرا اثری بر چنین رأی و نظری مترتب نیست، زیرا صرف احتمال و برداشت ذهنی است، پس قدر متیقن از مفاد روایت، قسم سوم است که قول به غیر علم به شمار می‌رود.
   • برخی دیگر، در معنای تفسیر به رأی ممنوع، سه احتمال را متصور دانسته‌اند:
     • مراد، تفسیر بر اساس رأی و ذوق شخصی (ظهور شخصی) مفسر باشد در مقابل ظهور عرفی؛
     • مراد از نهی از تفسیر به رأی در لسان پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله رویارویی با پدیده‌ای است که در زمان پیامبر صلی الله علیه وآله به صورت محدود در قلمرو تفسیر قرآن پدیدار شد و سپس در جامعه اسلامی گسترش یافت، چنان که برخی از مسلمانان صدر اسلام با اثر پذیری از عقاید و اندیشه‌های پیروان آیین‌های پیشین نظیر یهودیت، مسیحیت و آیین بودا، تلاش کرده‌اند تا آرای باطل خود را بر کلام الهی تحمیل کنند؛
     • معنایی است که با مفهوم «‌رأی‌» در مکتب خلفا و اصحاب رأی در فقه اسلامی هماهنگ است. از اواسط قرن دوم هجری، مکتب فقهی بزرگی با نام مکتب رأی و اجتهاد شکل گرفت که ابوحنیفه (درگذشت ۱۵۰ق) رهبری آن را بر عهده داشت. فتاوای فقهی ابوحنیفه و پیروان او، اصولا مبتنی بر اجتهاد و رأی شخصی و قیاس و استحسان بوده است تا آنجا که وی تنها شمار اندکی از احادیث را صحیح شمرده است. از همین رو ائمه اطهارعلیهم السلام، این تفکر را انحراف از مسیر فهم قرآن و سنت دانسته، به شدت نکوهش کرده و مردود شمرده‌اند. شاید بتوان گفت مذمت از تفسیر به رأی در روایات معصومان علیهم السلام، به همین مکتب نظر دارد.
   • از برخی سخنان امام خمینی نیز چنین برمی‌آید که ایشان افزون بر پذیرش مفهوم متعارف تفسیر به رأی در میان مفسران و قرآن پژوهان پیشین و معاصر، محتمل بلکه مظنون می‌دانند که تفسیر به رأی راجع به آیات احکام باشد که دست آراء و عقول از آن کوتاه است و با تعبد و انقیاد باید از خازنان وحی و مهابط فرشتگان الهی اخذ کرد، چنان که اکثر روایات شریف در این باب در برابر فقهای عامه وارد شده‌اند.
   • علامه طباطبایی افزون بر اقوال یاد شده از سوی سیوطی در تفسیر به رأی، آرای دیگری را نیز نقل کرده و شمار آن‌ها را به ۱۰ قول رسانده است. گرچه به گفته وی، برخی از آن‌ها را می‌توان به برخی دیگر ارجاع داد، با دقت در کلمات ایشان، می‌توان نتیجه گرفت که وی هر روشی را برای فهم و تفسیر قرآن، بدون استمداد از خود قرآن کریم، مصداق تفسیر به رأی و مذموم دانسته‌اند. او نهی در روایات را، نهی از مطلق رأی و اجتهاد نمی‌داند، بلکه به قرینه اضافه «‌رأی‌» به ضمیر (برأیه)، مراد از آن را نهی از رأی شخصی مفسر، مستقل از توجه به قراین و شواهد قرآنی تلقی کرده است؛ بدین معنا که مفسر، اسباب عادی در فهم کلام عربی را در تفسیر قرآن، معیار قرار دهد. در کلام عادی مردم، هر بخشی به طور جداگانه و بریده از بخش های دیگر قابل پذیرش است، چنان که در شهادت و اقرار و جز آنها پذیرفته می‌شود؛ اما بیان قرآنی، مجموعه‌ای پیوسته است که بخشی از آن مفسر بخشی دیگر است، از این رو بدون مراجعه به همه آیات هماهنگ با مضمون یک آیه و تدبر در آن‌ها نمی‌توان یک آیه را با به کارگیری قواعد عرف زبان عربی درک کرد، بنابراین تفسیر به رأیی که از آن نهی شده ناظر به طریق کشف است نه مکشوف. یعنی تفسیر به رأی حتی اگر به نتیجه درستی نیز برسد باز ممنوع و منهی است، زیرا بر روشی نادرستی مبتنی است.

در واقع، بیان علامه درباره معنای تفسیر به رأی، بر مبنای تفسیری ایشان متکی است که در جای خود آن را تبیین کرده است. ایشان اشاره دارد که به جز تفاصیل اموری مانند احکام و قصص و معاد، که شناخت آن جز با رجوع به بیان نبوی ممکن نیست، فهم درست مفاد کلام الهی تنها از رهگذر تدبّر در قرآن و شواهد موجود در آن و ملاحظه‌شان و مقام متکلّم آن میسّر است و تکیه بر قواعد عرفی در فهم تعابیر و کلمات، یا تکیه بر فرضیات علمی و فلسفی در فهم وتفسیر قرآن صحیح نیست، چنان که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و اهل بیت علیهم السلام نیز برای فهم آیات از همان شواهد قرآنی بهره می‌گرفتند؛ نه از ادله و حجت‌های نظری و عقلی و فرضیات علمی.